Мектеп жасына дейінгі бейнелеу өнері

      Сөйтіп  оқыту әдістемесіне әр уақытта бейнелеу өнерінің эстетикасы өз әсерін тигізіп отырды. Мысалға алғанда кейде буржуазиялық формалистік өнер, кері әсерін берді. Сурет негізіне салғырт қарау, реалдық өмірден ауытқу, мектепті теріске шығару, жалпы білім беретін мектептегі суретті оқыту әдістемесінің дамуына елеулі нұқсан келтірді. Формалистік өнердің ең бір зиянды ұстанымы–бұл мектепті теріске шығару болатын. И.Е.Репин жас суретшілердің 1893 жылғы көрмесін аралап шыққан соң былай деп жазған: Бұл кескіндемедегі анархистердің дарынсыздығының патшалық құруы ... Бұл легионның оқу–керегі жоқ; анатомия–түкке тұрғысыз нәрсе; сурет–көнерген каллиграфия; бір жетістікке ұмтылу, соңына дейін бір нәрсені аяқтау–өзін-өзі құрту; қағаз бетіне дұрыс орналастыру–ескі үйінді деген сияқты боямалары жүрекке ерекше тиді».

      Көркемдік білім беру мен эстетикалық тәрбие берудің орнын түсінбеген жалпы  білім беретін мектептердегі  кейбір әдіскерлер формалдық тәсілдерді дамытумен әуестене түсті. Сонымен 1898 жылы Америкада Люберти Тэдд қолдың ептілігімен дамытуға күш салатын «көркемдік тәрбиенің жаңа жолын» ұсынды. Оның жүйесі бойынша оқушылар тақтаға бірде оң қолымен, бірде сол қолымен сурет салуы тиіс, соңынан ол екі қолымен симметриялық форманы салуға үйретілді.

      Бұл кезде сурет салу жалпы білім беретін пән ретінде өз мәнін жоя бастады.Балалардың суретіне деген қызығушылық, балалардың шығармашылығын зерттеумен шектелді. Өнертанушылар оқушылардың осы шығармашылығын мадақтап, суретшілер балалар суретіне еліктеп сурет салуға ұмтылыс байқалды. Балаларды өмірді онсыз қабылдауын сақтау қажеттігі айтылып, балаларды оқыту оның дамуына кері әсер ететіндігі туралы әңгімелер жүре бастады.

      Ф.Кульман  «Суретті оқытудың жаңа жолдары» атты кітабында: «Мінсіз дұрыс орындалған суретке қарағанда, баланың қате салған суретінде көркемдік дүниенің ақиқаты көп берілуі мүмкін» деген жаңсақ пікір айцтылған. Кейбір мұғалімдер бұл көзқарасқа мүсе тұтты. Бұл көзқарас бойынша мұғалімнің балаларды бейнелеу сауаттылығына оқытудың қажеті жоқ болды, сабаққа дайындалудың керегі жоқ болды. Балалар өздерімен өздері ғана қалды.

      Осы кезеңде балалардың шығармашылығына  арналған бірқатар өнертанымдық жұмыстар пайда болды. Италияда К.Риччи, Германияда Лампрехт, Ресейде К.Лепилов, Л.Оршанский, А.Бакушинский және басқалар балалар  шығармашылығына өздерінің теориялық еңбектерін арнады.

      Осымен  қатар биогенетиктердің теориясы кең  көлемде таралды. Сол жылдардағы ғалымдардың түрлі теориялық  қағидаларына қарамастан, олардың кейбіреулері мектепті түгелдей жоққа шығаруға, балалар шығармашылығының еркіндігін мойындауға, мұғалімнің басшылығын терістеу бағытына біріге бастады.

      19 ғасырдың басында Георг Кершенштейнердің  реакциялық мәндегі еңбегі тарала  бастады. Г.Кершенштейнер баланың  шығармашылық қызметін талдау  барысында өзіндік «мен» дегенін  еркін айту процесін зерттеуге басты көңіл бөлді. Оның ойынша бала белгілі бір рамка шеңберінде шектеліп қалмаса, ол ерекше көңіл күй өрісі мен еңбекке ие болады.

      Г.Кершенштейнер  өзінің теориясының негізі ретінде  балалар бейнелеу еңбегін дамыту процесінің биогенетикалық түсінуін алды. Биогенетиктердің теориясының қағидаларына сай, балалардың бейнелеу шығармашылығы, даму барысында адамзат дамуының жолын қайталайтынын көрсетеді, айырмашылығы тек қана адамзат мәдениетінің дамуы, белгілі тарихи, әлеуметтік экономикалық жағдайларымен байланысты болғандығы бірақ балалар суреті оған байланысты емес деп тұжырымдайды. Олар бала сурет салу барысында дамудың белгілі бір сатысынан өтеді, бірақ бұл өту, қоршаған ортаның әсеріне бағынышсыз, бұл тек қана биологиялық факторларға байланысты деп түсіндіреді.

      Мұнан шығатын олардың талабы–баланың даму процесіне баланың бейнелеу қызметіне үлкендердің  араласпауы болып табылады.

      19 ғасырдың 30 жылдарында балалардың  көркемдік тәрбиесі мәселелерінің   алдыңғы қатарлы теоретиктері  Германияда Кершенштейнер, Америкада – Джон Дьюи, Ресейде А.В.Бакушинский болды. Шешімін күткен мәселеге әр түрлі келуі мен әр түрлі оны трактовка жасауына қарамастан оларды ортақ идея – баланың өз сезімдері мен ойларын көрсете білуге құқық беріп, баланың жеке тұлғасын қорғайтын, мұғалімді басшылықтан алшақтататын – «еркін тәрбие»  идеясы рухтандырады. Олар оқытудың алғашқы стадиясында, балаларға графикалық сауаттылықты меңгертудің қажеті жоқ деген тұжырымға келді.

      Бұл көзқарас алыс шет елдерде әлі  күнге дейін сақталып келеді. Еркін тәрбие теориясын жақтаушылар бұрынғыдай оқушыға толық бостандық беріп, педагогтың қызыметін соңғы жоспарға ысыру мәдениеті үстемдік құрды.

      Бұларда нұсқаға қарап сурет салу қорғаған дүниені тану мүмкіндігі екендігі, сурет бейнелеу өнерінің негізі екендігінің жыл сайын мәні жойылуда. Балалар шығармашылығының кейбір теоретиктері жалпы білім беретін мектептерде балаларды бейнелеу, графикалық сауаттылықтарына оқытудың қажеті шамалы, тек олардың жалпы эстетикалық дамуына ықпал жасау қажет мәлімдейді. Сондықтан олар балаларды бейнелеу өнеріне тартуда, оларға өз бетінше шығармашылықпен айналысуға көп мүмкіндік туғызу керек деп есептейді. Оқу тәрбие жұмыстарын ұйымдастырудың негізгі балалар психологиясы, балалардың жас ерекшеліктерін есепке алу болуы тиіс. Бірақ осы кезде өткізілген балалар суретінің халықаралық көрмесі, көрсеткендей жаңа әдістеменің теориялық қағидаларының логикалығы мен құрылымдылығы , практикада жарамсыздығын айқындайды.

      Көрмедегі балалардың салған суретіне психолог – педагогикалық тұрғыда жасалған талдау мынаны көрсеткен: мектеп оқушыларының бейнелеу қызметінде жас ерекшелік мүлдем білінбейді; олар өнерде талғамсыздық пен дәрменсіздіктері жағынан айырмалары жоқ; олардың жұмыстары тек қана «балалар суреті» деген терминге ғана бірігеді.

      Әр  түрлі жастағы балардың суреттерінде айтарлықтай айырмашылық жоқтың қасы. Басқа сөзбен айтқанда мектепке дейінгі жастағы балалар шимақтап сурет салатын болса, олар мектепке келген соң да сол шимайын жалғастырады, үлкендердің арасында оның сөзін түзетуге әрекет етпейді, өнер тілінде оларға дұрыс сөйлеуге ешкім үйретпейдідеген тұжырым жасайды. Мұндай әдістемемен ешбір келісуге болмайды. Балалар қабылдауының ерекшелігін сақтауға оған тиіспеуге деген ұмтылыс, балаларды көркемдік білім алудан алшақтатып, олардың өнердегі дәрменсіздігін ұзақ жылдарға, кейде өмір бойына сақтайды. Көптеген әдіскер – теоретиктер әлі күнге дейін, жалпы білім беретін мектептерде балаларды бейнелеу  өнерінің ережелері мен заңдылықтарын оқытудың қажеті жоқ, жалпы білім беретін мектеп суретшілер дайындамайды деп тұжырым жасайды.

      Олар  іс жүзінде керісінше көрінеді: олардың  әдістемесі «кішкене суретшіге» арналған; көпшілік жағдайда олардың ұйымдастырған  балалар шығармашылығының көрмесінің «үлкен суретшілердің кішкене әріптестері» деген атауының өзі, олардың ойын айқын байқатып тұрғандай. Бүгінгі көрерменді бұл жағдай өнердегі тұманға әкелген, олар бала суретін кәсіпқой-суретші шығармасынан айыра алмайтын қалге жетті. Бұл жерде бала шығармашылығының өзіндік ерекшеліктері туралы ой айту екі талай.

      Жоғарыдағы  айтылғандардың барлығы шет елдердегі  оқытудың қатаң жүйесі бұзылып, сурет  жалпы білім беретін пән ретіндегі  өз мәнін жойды. Мұны еркін тәрбие идеясын қолдаушы суретшілердің  өздері де мойындауға мәжбүр болады. Бұл  туралы Пабло Пикассо бізді балаларға еркіндік жасау керектігіне сендіреді, іс жүзінде олар бала суретін салуға көндіреді. Соған оқытқан, тіпті балаларды абстрактілі сурет салуға үйреткендігін көрсеткен.

      Ал  шын мәнінде балалар еркіндігін сақтай отырып, оларды басқа ықпалдардан  қоршай отырып, баларды өздерінің  мәнерлерімен шектеп, тұйықтап қойғандығын  айтқан.

      Формалистік өнер кейбір орыс суретшілеріне де өз ықпалын тигізумен қатар жалпы  білім беретін мектептегі оқыту әдістемесіне де әсері болды.

      Шет елдердегі бейнелеу өнерін оқыту  әдістемесінің қазіргі жағдайына  жалпы сипаттама бере отырып, ұйымдастыру  жағынан көптеген мектептердегі  іс-әрекет талап деңгейінде екендігін  айту қажет. Бұл әсіресе, кабинеттерді жабдықтау, оқушыларды жоғары сапалы бояулармен, қағазбен, қылқаламмен, қаламмен т.б қамтамасы ету жағын білдіреді. Бұл жөнінде Жапония, АҚШ, Франция, Англия, Италия елдерін ерекше атауға болады. Сонымен бірге бұл жағдай ел масштабындағы барлық мектептерге емес артықшылығы бар мектептер жоспарын қанағаттандыру шеңберінде орындалатындығын айту орынды. Суретті, кескіндемені композицияны оқытудың жеке мәселелері соңғы онжылдықтарда тоқтатылып өнердің теоретиктері мен практиктері бірінші орынға эстетикалық тәрбие мәселелерін қойды. Балалар шығармашылығының мамандары халықаралық форумдарда әдістеменің жеке мәселелерін арнаулы талдаудың пәні ретінде қарастырған жоқ. Балалардың көркем шығармашылғының халықаралық көрмелерінің экспозициясынан сурет көрінбей қалды, осыдан келіп, жалпы білім беретін мектепте суретті оқыту әдістемесінің мәселелері көлемді талдауға түспей қалды.

      Халықаралық симпозиумдардың басты тақырыбы–эстетикалық тәрбие, жеке тұлғаны дамыту, оқыту  технологиясын дамыту бағыттарына  бұрылды.

      Эстетикалық тәрбие берудегі бейнелеу өнерінің ролі үлкен, педагогика ғылымы эстетикалық тәрбие беру проблемасын өнер арқылы тәрбиелеумен шектеп қоймай, оны кең көлемде қарастырады. Эстетикалық тәрбие берудің мүмкіншіліктері қоршаған өмір шындығы, табиғаттың объективті заңдарын ашып көрсететін ғылыми таным, еңбек, адамдардың қоғамдық қаынастары, тұрмыс болып табылады.

      Германия, Польша, Чехословакия, Ресей, Өзбекстан, Азербайжан, Тәжікстан елдерінде  бейнелеу өнерін оқыту әдістемесі түбірімен  қайта құрылуда, ол өмірдің жаңа міндеттеріне байланысты жаңа әдіснамалық негіздерге сүйене отырып дамуда. 

Суретшімен  кездесу ұйымдастыру.

Мұғалімнің  бейнелеу өнері арқылы жүргізілетін тәрбие жұмысының бір түрі – музейлерге оқушыларды экскурсияға апару болып  табылады. Қазіргі кезде үлкен қалалардағы өнер музейлеріне ұқсастығы бар шағын галереялар селолық жерлерде де ашылуда. Мұндай галереялары экспонаттар өнер шығармаларының оригиналдарын түп нұсқасы көруге мүмкіндірі аз ауыл мектептері оқушыларын апарып көрсетуге қолайлы.

     Әңгіме  сабақ тақырыбы: Суретші Молдағали Қалдыбаевтың өмірі мен шығармашылығы.

     Әңгіме  сабағының мақсаты: 1. Оқушыларға эстетикалық  тәрбие беру; 2.Өнер шығармаларының көркемдік  ерекшеліктерімен таныстыру; 3.Өнертану түсініктерін беру:

     Әңгіме  сабақ мұғалімнің әуесқой суретші М.Қалдыбаевтың өмірін оқушыларға таныстырудан басталды. Мұғалім М.Қалдыбаевтың осы өлкеде туғандығы, оның ата-анасынан ерте жетім қалып, балалар үйінде өскендігі туралы мәліметтер берді. Мұнан соң балалар суретшіден өзінің балалық шағы туралы айтып беруін сұрады.

     Суретші жасьық шағын еске ала отырып, өзінің Ташкент қаласындағы балалар  үйінде тәрбие алғандығына тоқталды. Балалар үйінде ол сурет салуға ерекше құмар болғандығы туралы айтты. Ол үнемі  анасының бейнесін көз алдына елестетіп, ана суретін салуды армандаған. Бір түні, түнде тұрып ерекше шабытқа бөлендім, дейді ол. Сонан соң төсегімнен тұрып, терезеден түскен ай сәулесімен төсегімнің тұсына тұрып, терезеден түскен ай сәулесімен төсегімнің тұсына сурет сала бастадым. Өз санамдағы қалған бұлыңғыр ауыл өмірін қағаз бетіне түсіре бастадым. Мейірімді ана бейнесі... Осы есте қалғандарын қара күйемен аппақ қабырғара баттастыра салып жатып, таңның қалай атқанын да байқамаппын. Таңертең шуылдап оянған балалар қабырғадағы суретке қарап таңырқап қалыпты. Осы кезде кіріп келген тәрбиеші апай маған ұрыса бастады. Бірақ кейіннен  суреттің мәнін ұққан ол аппак қабырғаның қара  көмірмен    ластанғанын    айтты.    Әйтпесе ұрыспас па еді, — дейді ол. Жас суретші өнер жолындағы алғашқы соққыны да сол үшін алған болатын. Балалар үйінде өткізген балалық шағы- соғыстың бастауымен аяқталды. Балалар үйіндегі еңбекке жарайтындары  жұмысқа бөлінді. Мені өзім тәрбиеленген  Өзбекстанның Ферғана облысындағы Куба ауданында слесарь болып жұмысқа қалдырды.

     Сұрақ: — Сіз өлең де жазасыз ба?

     Иә, мен колхоздың жұмысымен де, шығармашылық жұмыспен де айналыстым. Менің қылқаламымнан  туған бояулы қанық, айшықты, суреттері  көпшілік көңілінен шыға бастады. Соғыс  бітсе, оқуға түсіп, әдебиетші ұстаз  немесе ақын боламын деп ойлаушы  едім. Бірақ мен ойлағандай жақын маңда соғыс біте де қойған жоқ, әдебиетші де, ақын да бола алмадым. Ойымнан шыға алмаған бала қиял артта қалып, туған ауылым Қарасорға қайта оралдым. Көп ұзамай әскер қатарына шақырылып, 1944 жылы 14 мартта соғысқа аттандым. Қан майданның ортасында жүріп те ол баяғы ақын болам деген қиялым орындалмады. Өлең де жаздым, мен өлеңді өзбек тілінде жазатынмын. Қатардағы жауынгерлер қолы бос кезде оның лирикалық өлеңдерін қызыға тыңдаушылар да көп еді. Менің поэзиямен айналысатынымды штаб бастығы А. Алтунин де білетін. Сондағы өлеңімді сендерге айтып берейін. Ол «Он үш жас» деп аталады. Соғыс жылы кемпір, шал, бала қалды, Бар батырын шығарып дала қалды. Он үштегі жас едік, ойын құмар, Бірақ біздің ұйқымыз шала қанды.