Шпаргалка по "Истории Беларуси"

    ну  Беларусi.У ноч на 19 лютага 1918 года  бальшавiкi уцяклi з Мiнска.Уладу

    у  свае рукi узяу Выканкам Усебеларускага  з'езду.21 лютага 1918 года Выкан

    кам  звярнууся да народа Беларусi з першай Устауной граматай у якой абвяс-

    цiу  сябе часовай уладай на тэрыторыi Беларусi i абявязауся склiкаць Усебе

    ларускi Устаноучы з'езд. 9 сакавіка 1918 г. адбылося пашыранае пасяджэнне выканкома Савета Усебеларускага з’езда. На пасяджэнні была прынята 2-я Устаўная грамата да народа Беларусі. У гэтым дакуменце Беларусь абвяшчалася Народнай Рэспублікай.Аднак ў граматах не былі дастаткова выразна акрэслены сацыяльна-палітычныя задачы.Таму выпрацоўваецца агульная тактыка ў нацыянальным пытанні.25 сакавіка 1918 г. на сесіі Рады была прынята Устаўная грамата. Грамата павінна была завяршыць працэс самавызначэння і канчаткова канстытуіраваць утварэнне беларускай нацыянальнай дзяржаўнасці. Галоўным у грамаце было абвяшчэнне незалежнасці Беларусі.Найбольшую самастойнасць Рада БНР атрымала ў галіне культуры і адукацыі.Народны сакратарыят БНР атрымаў ад нямецкага камандавання некаторыя правы і ў галіне міжнароднай палітыкі.Вось у такіх складаных умовах Рада БНР на закрытым пасяджэнні прыняла тэкст тэлеграмы германіі, у якой выказвалася падзяка за вызваленне Беларусі ад бальшавіцкага прыгнёту і анархіі.Пасылка Радай тэлеграмы выклікала востры палітычны кразіс у самой Радзе, яе пакінулі эсэры, меншавікі, яўрэйскія сацыялісты.Крызіс прывёў да расколу БСГ.Пасля вайны на вызваленай тэрыторыі Беларусі была адноўлена савецкая ўлада. Ствараліся яе органы: ваенныя саветы, рэвалюцыйныя камітэты, выканкомы Саветаў.Такім чынам, абвяшчэнне БНР з’явілася першай спробай рэалізацыі на практыцы беларускай ідэі, што ўзнікла яшчэ на пачатку ХІХ ст., сукупнасці ўсіх трох яе асноватворных элементаў – нацыянальнай свядомасці, нацыянальна-культурнага адраджэння і нацыянальнай дзяржаўнасці.Аднак гэта быў першы крок барацьбы за беларускую дзяржаўнасць. Незалежнасць і свабода, аб’яўленыя 25 сакавіка 1918 г., так і засталіся жаданнем і надзеяй.Рада БНР даволi паспяхова

    займалася культурна-асветнiцкай дзейнасцю.Бый атрыманы дазвол на  выданне

    14 беларуса-моуных  газет i часопiсау.Адкрыта было  больш за 160 беларускiх

    Быу  адкрыты педiнстытут,створана бюро  па напiсанню  падручнiкау, а  для iх

    выдання  - таварыства "Асвета".У эканамiчнай  вобласцi была арганiзавана Бе

    ларуская  гандлевая палата i распрацавана  праграма ажыццяулення фiнансава-

    грашолвай  сiстэмы.Пасля лiстападаускай 1918 года рэвалюцыi у Германii Са-

    вецкi урад дэнансавау Брэсцкi мiрны  дагавор i рушыу Чырвоную Армiю  на За-

    хад.  Не маючы уласных войск,Рада  БНР не змагла аказаць супрацiуленне.Мно-

    гiя   члены Рады БНР вумушаны былi  пакiнуць Мiнск.Такiм чынам,у вынiку не-

    спрыяльных  знешне-палiтычных i унутраных умоу  няудала завяршылася першая

    спроба  арганiзацыi беларускай дзяржаунасцi.Але  дзейнасць Рада БНР зрабiла

    значны  уплыу на рост нацыянальнай  самасвядомасцi беларусау.Гэта прымусiла

    бальшавiцкi урад пайсцi на стварэнне Беларускай  Савецкай Рэспублiкi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ВОПРОС№44:Создание БССР и Л-БССР.

Пасля вызвалення Беларусі ад нямецкіх акупантаў і  аднаўлення савецкай улады зноў паўстала пытанне аб утварэнні беларускай нацыянальнай дзяржаўнасці. Існавала некалькі пазіцый:1. Пазіцыя кіраўніцтва Паўночна-Заходняга абкома РКП(б). Яны лічылі, што Беларусь павінна быць тэрытарыяльнай адміністрацыйна-гаспадарчай адзінкай РСФСР.2. Іншую пазіцыю па пытанні аб нацыянальным лёсе Беларусі адстойваў Беларускі нацыянальны камісарыят (Белнацком), якія лічылі неабходным стварэнне Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Была прынята рэзалюцыя аб утварэнні беларускага савецкага ўрада.Пленум ЦК РКП(б) прыняў пастанову аб утварэнні Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі (БССР).31 снежня 1918 г. ЦБ КП(б)Б абмеркавала пытанне аб складзе Часовага рэвалюцыйнага рабоча-сялянскага ўрада БССР.1 студзеня 1919 г. Часовы ўрад Беларусі абнародаваў маніфест у сувязі з утварэннем БССР. 1-ы усебеларускi з'езд Саветау, якi павiнен быу зацвердзiць утварэнне

    Лiтоуска-Беларускай ССР,адбыуся у Мiнску 2-3 лютага 1919 годаНа iм прысут

    нiчау  старшыня ВЦВК Я.М.Свярдлоу. Па  прапанове Свярдлова з'езд прыняу  ра-

    шэнне  аб аб'яднаннi БССР з Лiтоускай ССР. З'езд прыняу  канстытуцыю БССР,

    аналагiчную  канстытуцыi РСФСР 1918 года. Па канстытуцыi, вышэйшым органам

    улады  у БССР абвяшчауся Усебеларускi  з'езд Саветау,а у перыяд памiж  з'ез-

    дамi - ЦВК выбраны з'ездам.Функцыi урада  ускладалiся на Вялiкi прэзiдыум,

    якi фармiравауся  ЦВК.Узначалiу Вялiкi Прэзыдыум  - Мяснiкоу.Аб'яднанне Лiт

    вы i Беларусi  у адзiную дзяржаву ЛiтБел  адбылося  27 лютага  1919 года.

    Старшыней  новай дзяржавы са сталiцай  у Вiльнi стау Цыхоускi,а СНК  узнача-

    лiу  Мiцкявiчус-Кансукас. ЛiтБел праiснавау  да наступлення палякау у 1919

    годзе.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ВОПРОС№45:Война  Польши и России. Второе объявление БССР.

      У лiстападзе 1918г. адрадзiлася  Польская дзяржава. Яе Пiлсудскi аб'я-

    вiу  аб аднауленнi Рэчы Паспалiтай  у межах 1772г.А ужо у снежнi 1918г.поль

    скi урад  стау на шлях  ажыццяулення  сваiх памерау далучыць землi Украiны,

    Беларусi i Лiтвы да Польшчы.Улiчваючы небяспеку  з боку Польшчы, 21 снежня

    на  нарадзе у Гродна Рада БНР,якой  у той час падпарадкоувалася  Гродзеншчы-

    на,стварыла  Савет Дзяржаунай абароны.Яго  узначалiлi В.Ластоускi i генерал

    В.Кандратовiч.  Але сiлы былi няроуныя. Таму  было вырашана  далучыцьь Гро-

    дзеншчыну  да Лiтоускай рэспублiкi на правах аутаномii. Лiтоуская рэспублi

    ка  у той час была прызнана  шэрагам дзяржау у тым лiку i краiнамi Антанты.

    З  мэтай адстойвання iнтарэсау беларускага  народа i кiравання  беларускiмi

    землямi пры Лiтоускiм урадзе было створа на Мiнiстэрства беларускiх спрау,

    якое  узначалiу I.Варонка.Да пачатку  1919г. польскiя войскi захапiлi  знач-

    ную  частку Гродзенскай губернii,а  потым працягвалi наступленне  у трох на-

    прамках: 1)Вiльня-Лiда-Маладзечна, 2)Баранавiчы-Мiнск, 3)Кобрын-Пiнск. Да

    сярэдзiны  сакавiка iм удалося захапiць Брэст,  Ваукавыск, Слонiм, Скiдаль,

    Шчучын, Пiнск, Баранавiчы. Бальшавiцкая улада  не змагла арганiзаваць знач

    нага  супрацiулення польскiм вайскам.Справа  у тым, што вялiкiя сiлы Чырво-

    най Армii у гэты перыяд канцэнтравалiся на Усходнiм фронце,якi бальшавiц-

    кi  урад  лiчыу  галоуным. Нават  у час наступлення палякау  мабiлiзаваныя у

    Чырвоную  Армiю накiроувалiся на Усход.  Вясной 1919г. польскiя войскi заха

    пiлi  Лiду i Вiльню. Урад ЛiтБел пераехау у Мiнск.У мэтах канцэнтрацыi сiл

    i узмацнення  абароны 1 чэрвеня 1919г. у Маскве  было прынята рашэнне аб пе

    радачы  паунамоцтвау  бальшавiцкiх урадау  Украiны, ЛiтБел i Латвii ураду

    РСФСР.  Лiтоуска-беларуская армiя была  перайменавана у 16 армiю. Але поль-

    скае  наступленне працягвалася. Савецкiя  войскi пакiнулi Мiнск, Слуцк,Жло-

    бiн,  Рагачоу i iнш. Пагроза навiсла  над Гомелем. I толькi на лiнii р.Бярэ

    зiныфронт  стабiлiзавауся да вясны 1920г.

       У сакавiку 1920г. польскiя войскi пачалi новае наступленне. Пры дапамо

    зе  Антанты яны захапiлi Мазыр,  Калiнкавiчы, Рэчыцу.25 красавiка палякi  су

    месназ  пятлюрауцамi разгарнулi наступленне  на працягу усяго польска-савец

    кага  фронту ад р.ПРыпяць да р.Днестр.

      Дзякуючы перакiдванню войск з Усходняга фронту, Чырвоная  Армiя 14 мая

    1920г.  здолела перайсцi у контрнаступленне. Але з-за недахопу сiл наступ0-

    ленне  не дала вынiкау.Новае наступленне  Чырвонай Армii распачалося у лiпе

    нi 1920г.Яно  было старанна падрыхтавана i дало  плён. 7 лiпеня быу вызвале

    ны  Мiнск, а 1 жнiуня - Брэст.

       Пад нацiскам А.Чарвякова,З.Жылуновiча, Д.Чарнушэвiча ЦК КП(б)Б прызнау

    неабходным  выступiць з дэкларацыяй аб  прызнаннi самавызначэння беларуска-

    га  народа. 31 лiпеня 1920г. у Мiнску была  прынята Дэкларацыя незалежнасцi

    БССР  у межах адной (Мiнскай) губернii. Гэта было не столькi аднауленне  бе

    ларускай  дзяржавы, колькi супакойванне народных  мас. Супраць гэтага акта

    выступiлi беларускiя эсеры, якiя жадалi бачыць Беларусь сапрауды цэласнай

    i незалежнай  дзяржавай.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ВОПРОС№46:НЭП  и его особенности проведения в Б.

Разбурэнні, беспрацоўе, неабдуманае ўсеагульнае адзяржаўленне  сродкаў вытворчасці, харчразвёрстка выклікалі незадаволенасць народа, асабліва сялянства.Прычынай цяжкага эканамічнага і палітычнага крызісу на рубяжы 1920–1921 гг. было разбалансаванне палітычных і эканамічных інтарэсаў.З’явілася новая эканамічная палітыка, распрацаваная У. Леніным і прынятая Х з’ездам РКП(б) у сакавіку 1921 г.       Сродкамi яе рэалiзацыi вызначалiся: х а р ч  п а д а т а к, к а а п е-

    р  а ц ы я,  с в а б о  д н а е   п р а д  п р ы й м а л ь н  i ц т в а   i

    с  в а б о д н ы  р  ы н а к.

 Сутнасць нэпа зводзілася да максімальнага пад’ёму вытворчых сіл і паляпшэння становішча рабочых і сялян дзеля захавання савецкай улады.Галоўнай мэтай нэпа стала замена харчразвёрсткі харчовым падаткам.Дазвалялася здаваць зямлю ў арэнду і выкарыстоўваць наёмную працу пры ўмове, што члены сям’і наймальніка таксама працуюць.У гады нэпа ажыццяўляліся тры віды гандлю: прыватны, кааператыўны і дзяржаўны. Дзяржбанк ў канцы 1922 г. выпусціў новыя грашовыя знакі – чырвонцы.Былі адменены ўсе абмежаванні на сумы ўкладаў, якія маглі захоўваць грамадзяне і арганізацыі ў ашчадных банках.Дзяржава стала падтрымліваць дробныя і сярэднія прыватныя і кааператыўныя прадпрыемствы.Дазвалялася арэнда прамысловых прадпрыемстваў іншаземнымі фірмамі ў форме канцэсій.Радыкальныя змены адбыліся ў кіраванні дзяржаўнай прамысловасцю.Узнаўлялася грашовая аплата працы.Заняпаўшая ў гады вайны і рэвалюцыйных пераўтварэнняў эканоміка Беларусі з пераходам да нэпа пачала адраджацца.Аднак поспехі першых гадоў нэпа прынеслі і вялікія эканамічныя праблемы. Яны былі выкліканы крызісам збыту, які ўзнік у выніку няправільнай цэнавай палітыкі дзяржавы, вялікай розніцы паміж коштам прамысловых і сельскагаспадарчых тавараў.Разыходжанне ў цэнах прывяло да таго, што селянін за прададзеную прадукцыю мог набыць прамтавараў у параўнанні з даваенным часам у 7 разоў менш.Крызіс збыту абвастрыў фінансавую праблему.У ходзе пераадолення крызісу прымаліся меры па зніжэнні сабекошту прамысловай прадукцыі, цэн на тавары, скарачэнні накладных расходаў, удасканальвалася дзейнасць кіруючага апарату і інш.У выніку павысілася рэнтабельнасць прадпрыемстваў, узніклі ўмовы для зніжэння цэн на прамысловыя тавары.Хуткаму аднаўленню прамысловай вытворчасці садзейнічала не толькі новая эканамічная палітыка, але і творчая ініцыятыва рабочых, укараненне прагрэсіўных метадаў працы.Правядзенне ў жыццё новай эканамічнай палітыкі дазволіла ў кароткі тэрмін аднавіць прамысловасць, стабілізаваць эканоміку.Доля прыватніка ў валавой прамысловай прадукцыі зменшылася.У тых умовах выцясненне прыватніка было адной з памылак у справе кіраўніцтва эканомікай краіны. У 1927г. аб'ём валавай прадукцыi iндустрыi БССР перавысiу даваенны уз-

    ровень. На долю дзяржаунай прамысловасцi прыходзiлася амаль 3/4 усёй пра-

    мысловай  прадукцыi. Палепшылiся у параунаннi з даваеннымi, умовы працы i

    быту, павысiуся жыццёвы узровень. Паднялася  вытворчая i грамадска-палiтыч

    ная  актыунасць рабочых.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ВОПРОС№47:Участие  БССР в создании СССР. Нац-гос-венное строительство.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ВОПРОС№48:Политика белорусизации, осн направления  и итоги.

У міжваенны  перыяд (20–30-я гады) грамадска-палітычнае жыццё на Беларусі, як і ў Савецкай краіне ў цэлым, было поўным супярэчнасцей, цесна звязаным з сацыяльна-эканамічнымі працэсамі, што адбываліся ў гэтыя гады.У беларускім грамадстве ў першай палове 20-х гадоў магчыма вызначыць існаванне і барацьбу двух тэндэнцый. Адна з іх была накіравана на пэўную дэмакратызацыю ў палітычных адносінах, другая – на працяг палітыкі ваеннага камунізму.З’явілася беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянераў (эсэраў або БПС-Р). Адрозненне пазіцыі беларускіх эсэраў ад пазіцыі КП(б)Б заключалася ў пытаннях, звязаных з характарам улады і суверэнітэтам.З гэтага моманту пачалося адкрытае процістаянне дзвюх палітычных партый, якое скончылася не на карысць БПС-Р. У 1921 г. карныя органы арыштавалі 860 актыўных яе членаў.У канцы 1922 г. паскорыўся працэс аб’яднання савецкіх рэспублік, у якім актыўны ўдзел брала БССР. На І Усесаюзным з’ездзе Саветаў 30 снежня 1922 г. 25 прадстаўнікоў БССР разам з дэлегацыямі РСФСР, УССР і ЗСФСР падпісалі дэкларацыю і дагавор аб стварэнні СССР.Стварэнне СССР дало магчымасць аб’яднаць намаганні гістарычна звязаных паміж сабой народаў, спрыяць іх хуткаму эканамічнаму, сацыяльнаму і культурнаму развіццю.З другой паловы 20-х гадоў узмацнілася дырэктыўная сістэма кіравання не толькі эканомікай, але і іншымі сферамі грамадскага жыцця, узрасла роля партыйна-дзяржаўнага апарату.У пачатку 30-х гадоў у беларускім савецкім грамадстве былі ўсе рысы таталітарнага палітычнага рэжыму.Пераход да таталітарызму праяўляўся ў далейшым паніжэнні ролі і ўдзелу ў справах грамадства дэмакратычных, прадстаўнічых органаў, поўным іх падпарадкаванні партыйнаму апарату.Так у 30-я гады канчаткова сфарміраваліся палітычныя інстытуты беларускага грамадства, яго таталітарны палітычны рэжым.Пачатак палітыкі беларусізацыі варта аднесці да чэрвеня 1924 г.З сярэдзіны 1923 г. і да сярэдзіны 1924 г. працэс беларусізацыі прайшоў першую фазу, на працягу якой вялася ў асноўным яе палітычная і ідэалагічная падрыхтоўка.Адміністрацыйна-тэрытарыяльная рэформа праведзена ў 1926–1929 гг.Адным з напрамкаў нацыянальнай палітыкі з’яўлялася беларусізацыя дзяржаўных устаноў, грамадскіх арганізацый, якая мела на мэце вывучэнне супрацоўнікамі беларускай мовы і перавод на яе справаводства.У ходзе беларусізацыі вырашалася задача больш актыўнага вылучэння на кіруючыя пасады прадстаўнікоў карэннага (не толькі беларускага) насельніцтва.Палітыка беларусізацыі закранула і войска. У 1923–1925 гг. праводзілася ваенная рэформа. Важным напрамкам беларусізацыі з’яўлялася нацыянальна-культурнае будаўніцтва.Шмат што было зроблена ў напрамку беларусізацыі ў выдавецкай справе.Значных поспехаў у гады правядзення палітыкі беларусізацыі дасягнулі беларуская літаратура, нацыянальны беларускі тэатр, музыка, жывапіс.Разглядаючы палітыку беларусізацыі ў 20-я гады, важна адзначыць, што яе ход меў пэўныя супярэчнасці і цяжкасці.Але, нягледзячы на супярэчнасці, цяжкасці і недахопы, палітыка беларусізацыі з’явілася практычнай спробай ва ўмовах савецкай улады ажыццявіць беларускае нацыянальнае адраджэнне.